İslâm’ı anlatmakta ve yaşamakta Hz. Peygamber’i (s.a.v) örnek alan önemli şahsiyetlerden biri de hiç şüphe yok ki çağın düşünürü Bediüzzaman Said Nursî’dir.
Kur’an-ı Kerim, Peygamberimize uymayı, Allah’ı sevmek, Ona itaat edip bağlanmayı da, Allah’a itaat saymıştır. Hz. Peygamber’i bu konuma yükselten, “Habibullah=Allah’ın Sevgilisi” makamına oturtan, kâinatın efendisi, alemlerin rahmeti, varlığın özü ve özeti haline getiren de Onun Allah ve Kur’an ahlakıyla ahlaklanmış olması ve âdetâ canlı bir Kur’an haline gelmesiydi.
Aişe validemiz de: “Onun ahlakı Kur’an’dı.” derken, her halde bunu kast ediyordu. Bu sebepten dolayıdır ki Hz. Peygamber (s.a.v), Allah’ın övgüsüne mazhar olmuş ve Allah tarafından insanlık alemi için uyulması gereken mükemmel bir örnek gösterilmiştir.
Tarih boyu, ümmetinden Onu örnek alan, Onun izinde yürüyen ve Onun sünnetini ihya etmeyi hayatının gayesi haline getiren insanlar, alimler de, O’nun hesabına fevkalade bir saygıya layık bulunmuş, hem Hak ve hem de halk tarafından sevilmişlerdir. İşte çağımızda o mümtaz şahsiyetlerden biri de Bediüzzaman Said Nursi’dir.
Nursi’yi milyonların sevgilisi haline getiren en önemli sebep, Resulullah’ın takipçisi olması, Ona uyup, Onun usûlünü ve üslûbunu örnek alması, Kur’an’ın ve Hz. Peygamber’in (s.a.v) bu asra bakan cephesi olarak Kâinat Kitabını okuyup tercüme etmesi ve Nur Külliyatı halinde, bir ilim ve tefekkür hazinesi olarak insanlığın istifadesine sunmasıdır.
Kaleme aldığı 6000 küsur sayfalık Nur Risalelerinde Kur’an’ı ve Peygamberimizi anlatmadığı onların ahlakıyla ahlaklanmamız gerektiğine vurgu yapmadığı hiçbir yer, hemen hemen yoktur. Üstad Nursi’ye göre Peygamberimizin risaletinin nuru kâinatın ruhu, Kur’an da dünyanın aklıdır. Bu ikisi çekilip çıksa kâinat vefat edecek, dünya delirecek, akılsız kalan başını bir gezegene çarpıp kıyameti koparacaktır. İşte Üstad Nursî’nin dünyasında Kur’an’ın ve Sevgili Peygamberimizin yeri bu. O böyle düşündüğü ve Peygamberimizin ahlakıyla ahlaklandığı, Onun usûl ve üslûbunu örnek aldığı için milyonların sevgilisi haline gelmiş ve dünyanın her tarafından sesler getirmiştir.
Üstad Bediüzzaman, Allah’ın lütfu inayetiyle meltem gibi esti, yağmur gibi indi, güneş gibi doğdu, toprak gibi oldu, sizin gibi bereketli ürünler verdi. Yusuf’unu kaybetmiş Yakup gibi oldu, ey Yusuflar ve Yusuf yüzlüler size ağladı, dua etti. “Eşkû bessî ve huznî ilellah” dedi, derdini, davasını Allah’a arz etti. “Fesabrun cemil” dedi, sabr-ı cemili yani müsbet hareketi esas aldı, acıları sinesine gömdü. Onun bu güzel sabrına, güzel davranışına ve ısrarlı davetine ve duasına karşılık; Yusuf’u Yakuba kavuşturan Allah, sizin gibi Yusuflar ve Yusuf yüzlülerle de Bediüzzaman’ı sevindirdi.
Bu ifadelerimle edebiyat yapmıyorum, Bediüzzaman’ın usûlünü ve üslubunu anlatmaya çalışıyorum. Ortadoğuyu işgal etmeye gelenler, hatırlayacaksınız, bir operasyonlarının adına “Çöl Fırtınası” demişlerdi. Tam kendilerine layık bir operasyon yapmışlardı, fırtına gibi yakmışlardı, yıkmışlardı, bu gün de bundan farklı bir şey yapmamaktadırlar. Neden operasyonlarının adına “Güneş 0perasyonu” demediler. Diyemezlerdi.
Çünkü onların elinde, “İslamiyet güneş gibidir” diyen bir üstad onların önünde yoktu. Onun için diyorum ki Nursi’nın üslubuna dünyanın ihtiyacı var.
Şimdi biz, Nursî’nin, tebliğ hayatında Hz. Peygamber’in (s.a.v) çizgisinde yürüdüğünü, hoşgörü ve barışı tesis etme yolunda Onu örnek aldığını, Onunla kesişen ve benzeşen çok yönlerinden sadece birkaç tanesini misallerle arz etmeye çalışacağız:
1-Tebliğde Öncelikle En Yakınını Muhatap Olarak Seçmesi
Hz.Peygamber (s.a.v), Yüce Allah’ın: “Ve enzir aşîreteke’l-akrebîn= Önce en yakın akrabalarını uyar” ayet-i celîlesi gereğince tebliğe, en yakından ve en yakın akrabasından başlamıştır. Bir insanın kendisine en yakını yine kendisidir. Hz. Peygamber peygamber olmasına rağmen göz açıp yumuncaya kadar bile olsa nefsinin hevasına yakalanmaması ve ona yenik düşmemesi için Allah’dan yardım istemiştir.
Kur’an için ilk uygulama alanı olarak kendini görmüş ve kendinde uygulamış, daha sonra akrabalarından başlayarak dalga dalga daireyi büyütmüştür. Aynı metodun Bediüzzaman tarafından uygulandığını görüyoruz. Bediüzzaman, Kur’an’ın emrine imtisalen ve Hz. Peygamber’in sünnetine ittibaen tebliğe önce en küçük daireden yani nefsinden başlamıştır. Çünkü O, en büyük, en önemli ve sürekli görevin en küçük dairede bulunduğunu söylüyordu.
Kur’an’ın: “(Ey bilginler!) Sizler Kitab’ı (Tevrat’ı) okuyup gerçekleri bildiğiniz halde insanlara iyiliği emrediyor da kendinizi unutuyor musunuz?” “Ey iman edenler! Yapmayacağınız şeyleri niçin söylüyorsunuz? Yapmayacağınızı söylemeniz Allah’ın gazabını artırır.” gibi ayetlerin adetâ kendisine hitap ettiğini telakki ediyordu. Dolayısıyla o da, eserlerinde ilk muhatap olarak nefsini seçti. “Birinci söz”ün başında şu ifadeleri görüyoruz: “Ben nefsimi herkesten ziyade nasihata muhtaç görüyorum. Şimdi kısaca ve avam lisanıyla nefsime diyeceğim, kim isterse beraber dinlesin.”
Enaniyetin ön plana çıkarıldığı, bir çoklarının kendisini unutup, başkalarını ıslaha soyunduğu devrimizde Bediüzzaman’ın, nefsini muhatap seçmesi, ıslah operasyonlarına nefsinden başlaması onu mümtaz bir hale getirmiş, insanların sevgi ve saygısına layık eylemiştir. Bu gün, milyonlar büyük bir beğeni ile onu izliyor, onu okuyor. Çünkü o, “Nefsini ıslah etmeyen başkasını ıslah edemez.” düsturunu, vazgeçilmez prensipler arasına almış, oklarına hedef olarak nefsini seçmiştir. “Ben kendimi beğenmiyorum, beni beğenenleri de beğenmiyorum!” diyerek nefsini kabartacak bütün unsurlardan uzak durmuş, böyle olduğu için beğenilmiş ve benimsenmiştir.
Kadir Dağlı
Alıntı
Cevap: Hoşgörü Ve Barışı Tesis Etmede Nebevi Metottan Bediüzzaman’a Yansımalar
nasip53 Nickli Üyeden Alıntı
